У гэтай жанчыны натруджаныя рукі і вельмі добры твар. Сціплая, працавітая, адказная… Клапатлівая гаспадыня, маці і бабуля. Звычайная, на першы погляд, вясковая жыхарка.
Звычайная, ды не зусім. Любоў Раманюк нарадзілася пасля Вялікай Айчыннай вайны – у ліпені 1949 года ў вёсцы Кавалі. Дзяўчынка была трэцяй у сям’і, а за ёй – яшчэ шасцёра. Дзевяць дзяцей – не жарты, бацькам патрэбна працаваць. І, вядома ж, Люба была для малодшых і нянькай, і абаронай, і дапамогай.
Даяркай у калгас «Чырвоная ніва» прыйшла адразу пасля заканчэння васьмі класаў Буркоўскай сярэдняй школы. Адначасова паступіла ў Рэчыцкі сельскагаспадарчы тэхнікум на аддзяленне «заатэхнія». Праца ў калгасе, завочная вучоба – нагрузка немалая. Але працавітая, поўная стойкасці і мэтанакіраванасці дзяўчына спраўлялася. Дні яе былі насычаныя: даенне, уборка гною, кармленне жывёлы – усё ўручную, без стомы. Сшыткі, кнігі, канспекты чакалі дома.
У 1966 годзе Любоў Рыгораўна выйшла замуж і пераехала ў Буркі, праз год нарадзіла сына Сяргея. І адразу вярнулася на ферму, ніякі дакрэтны тады не быў прадугледжаны. Сына даводзілася пакідаць з бабуляй. Праз тры гады ў сям’і на свет з’явілася дзяўчынка.
Так, у працоўных і дамашніх клопатах, і жыла. У 1972-м ёй далі маладую групу кароў, і надоі адразу павялічыліся, стала перадавіком вытворчасці…
За высокія паказчыкі і майстэрства Любоў Раманюк узнагароджана ордэнамі Працоўнай Славы 3-й і 2-й ступеняў. У раёне яна, жыхарка Кавалей, адзіная, каго так высока адзначылі. Крыху не дасягнула яшчэ і да першай ступені. Дарэчы, працоўны подзвіг прыраўноўваецца да ратнага, ордэн Працоўнай Славы адпавядае баявому ордэну Славы. Такіх людзей і ў рэспубліцы няшмат.
Яна даіла кароў 28 гадоў, і сёння таксама не можа сядзець без справы. Дом упрыгожвае вялікая колькасць кветак, даглядаць якія дапамагае бабулі ўнучка Яўгенія.
Самыя цікавыя і важныя навіны шукайце ў нашых сацыяльных сетках: TikTok, Instagram, VK, Одноклассники, Telegram, Facebook, Youtube.
