Напярэдадні Першамая мы пачынаем цыкл публікацый, прысвечаных працоўным дынастыям раёна. У аграпрамысловым комплексе, па падліках старшыні райкама прафсаюза работнікаў АПК Валянціны Дзегцярэнкі, іх дваццаць. У кожнай – свая цікавая гісторыя, багаты вопыт, традыцыі і каштоўнасці. І кожная – гонар і апора любога калектыву. Сёння наш расказ пра сям’ю жывёлаводаў з ААТ “Малажынскі”. Таццяна Шаўчэнка працуе на ферме ў Пераносах са сваімі дочкамі, сынам і зяцем.
Уважліва слухалі мы жанчыну, якая змагла прывіць любоў дзецям да нялёгкай справы, што стала сэнсам яе жыцця. Таццяна Віктараўна нарадзілася ў гэтай вёсцы, пасля школы паступіла ў медвучылішча, але па стане здароўя вымушана была спыніць навучанне. Вярнулася на малую радзіму і ўладкавалася на мясцовую ферму. Зараз сельгаспрадпрыемства называецца “Малажынскі”, а на той момант быў калгас “XVIII партз’езд”, як лічыўся эканамічна моцным і стабільным. З удзячнасцю мая гераіня ўзгадвае былога кіраўніка. Ён з вялікай павагай адносіўся да людзей, якія звязалі свой лёс з жывёлагадоў-ляй. Маладая даярка Таццяна Шаўчэнка карысталася аўтарытэтым, бралася за самую адказную работу. У 1985-м набрала групу першацёлак (30 галоў) і раздаіла іх уручную.
Заработная плата на той момант была высокая, сям’я магла купіць пры жаданні легкавы аўтамабіль, ды такая мэта не стаяла. Муж Аляксей Філіпавіч, як і яго спадарожніца жыцця, прывязаны быў да фермы. Спачатку ўзначальваў калектыў МТФ, потым даглядаў маладняк. Займацца тэхнікай не было часу.
Дзеці з ахвотай прыбягалі да маці, глядзелі, як яна доіць кароў, выпайвае цялят, дапамагалі ва ўсім і непрыкметна ўцягваліся ў вытворчы працэс. Не дзіўна, што пасля школы на ферме апынуліся Наталля і Ганна, а потым – і сын Уладзімір. Малодшы Аляксандр зараз вучыцца на газаэлектразваршчыка. Па словах маці, жыццё ў горадзе яму не падабаецца, таму ёсць надзея, што юнак вернецца ў вёску.
З 2018 года Наталля працуе загадчыцай МТФ. Яе муж Пётр па спецыяльнасці аграном. У шматдзетнай сям’і Ефіменкаў падрастае чацвёра сыноў, таму нядаўна яны пабудавалі кватэру ў Брагіне ў доме па вуліцы Гагарына з дзяржпадтрымкай. Не хацелася б, каб гэтыя працавітыя людзі пакідалі вёску, ды і вытворчае падраздзяленне без Наталлі Аляксееўны ўявіць цяжка. На МТФ мы былі шмат разоў з прафсаюзнымі лідарамі ў час правядзенне акцыі “Наш жывёлавод”, чулі шмат добрых слоў у адрас загадчыцы, яе родных і блізкіх. Замену такім знайсці будзе цяжка.
Сястра Ганна – на самым адказным участку: вырошчвае цялят да чатырохмесячнага ўзросту. На ферму кожную раніцу спяшаецца з мужам Міхаілам. Ён, як і брат Уладзімір, жывёлавод. Святлана Прымак не звязана з Таццянай Віктараўнай і яе дзецьмі роднаснымі сувязямі, але ж працуе тут не першы дзень і адчувае сябе неад’емнай часткай дружнага калектыву.
Зараз у Пераносах утрымліваецца 344 галавы буйной рагатай жывёлы, у тым ліку 180 дойных кароў. Цяжкая была зімоўка 2019-2020 гг. у “Малажынскім”, які не змог назапасіць дастатковую колькасць кармоў. Таццяна Віктараўна з болем у сэрцы гаворыць, што такіх неспрыяльных гадоў на яе вяку не было. Паратункам стаў пашавы перыяд, калі пачалі выганяць кароў на азіміну. Тых, што нядаўна ацяліліся, пасвяць асобна. Суцяшае адно: побач – родныя і дарагія людзі. І дзеці, і зяць стараюцца ўзяць на сябе большую адказнасць, каб МТФ, а яна раней стабільна нарошчвала аб’ёмы прадукцыі, не апынулася ў адстаючых. Ды і працаваць напаўсілы – не ў характары гэтых людзей.
Яны паспяхова вырашаюць не толькі вытворчыя пытанні, але і ў паўсядзённыя, жыццёва важныя. Талакой засяваюць і апрацоўваюць прысядзібныя ўчасткі, убіраюць іх. Разам і ў святы, і ў будні. Хочацца пажадаць Таццяне Віктараўне, яе дзецям і ўнукам, іх сем’ям невычэрпнай энергіі, дабрабыту, поспехаў і моцнага здароўя.
Ніна СІНІЛАВА
