На пасадзе Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь Аляксандр Лукашэнка – чвэрць веку. Выбары кіраўніка дзяржавы праходзілі ў два туры. У другім, які адбыўся 10 ліпеня 1994 года, за яго прагаласавала 80,34% выбаршчыкаў. Аляксандр Рыгоравіч не раз наведваў наш раён, а жыхары выселенай вёскі Савічы ўдзячны яму за магчымасць спакойна працаваць і расціць дзяцей на сваёй малой радзіме на законных правах.
Паездзіўшы па свеце і не знайшоўшы для себя лепшага месца, вяскоўцы самавольна вярнуліся ў родныя мясціны (на той момант 147 чалавек). Самасёлы, як іх ахрысцілі, не маглі прапісацца тут, у іх узнікла шмат розных жыццёвых праблем, у тым ліку і вядзення асабістай дамашняй гаспадаркі. Засталася адна надзея: звярнуцца да Прэзідэнта. Калі вералёт кіраўніка дзяржавы прызямліўся на імправізаваны аэрадром, савічане папрасілі яго дапамагчы вярнуць вёсцы ранейшы статус, дазволіць ім прапіску і пасадзейнічаць у апрацоўцы прысядзібных участкаў. Усё атрымалася так, як яны хацелі.
Для арганізацыі навуковай дзейнасці ў Двор Савічах (яны не адсяляліся, хаця і знаходзяцца побач) быў створаны філіял інстытута радыялогіі, перададзены трактар МТЗ і камбайн “Дон-1500” з такім разлікам, каб гэтая тэхніка выкарыстоўвалася на прысядзібных участках грамадзян. І не толькі сельгасмашынамі дапамаглі савічанам, але і буйную рагатую жывёлу завезлі, кармы для яе. Прыгожы “Дон” зялёнага колеру ў час жніва абмалочваў зерневыя на сотках вяскоўцаў. Пасля таго, як філіял ліквідавалі, тэхніку перадалі на баланс сельгаспрадпрыемства, якое ўзначальваў Адам Царанок.
Вось так дзякуючы мудрасці і разважлівасці Прэзідэнта, яго прынцыповасці ў падыходзе да вырашэння праблем людзей, Савічы па-ранейшаму існуюць. На тэрыторыі Брагіншчыны рэалізоўвалася нямала праектаў, пабывалі тут шматлікія дэлегацыі, у складзе якіх былі і перасяленцы з іншых раёнаў. Не раз са шкадаваннем многія прызнаваліся, што паспяшаліся пакінуць родныя вёсачкі, што не трэба было выязджаць, а жыць там, дзе нарадзіліся, праслаўляць бацькаўшчыну, як гэта робяць брагінчане. Мабыць, яны маюць рацыю, інакш не вярталісяб у дарагія сэрцу мясціны людзі нават праз дзесяцігоддзі пасля таго, як пакінулі іх.
Ніна СІНІЛАВА
