З дзяцінства марыў стаць ваенным. Нават спрабаваў паступіць у вышэйшае ваеннае марское вучылішча ў Севастопалі, але паколькі ў той год жадаючых стаць курсантамі вуза было шмат, не прайшоў па конкурсе. Ды адчайвацца юнак не стаў – накіраваўся ў Калінінградскую мараходную школу, дзе атрымаў кваліфікацыю матроса-матарыста.
Потым была служба ў арміі, пасля якой уладкаваўся ў асобны дывізіён міліцыі ўпраўлення ўнутраных спраў Гомельскага аблвыканкама – ахоўваў водазаборы падземных вод.
Адукацыю юрыста атрымаў у Мінскай спецыяльнай сярэдняй школе міліцыі імя Міхаіла Фрунзе, якую закончыў у 1991 годзе. Працоўную дзейнасць у Брагінскім РАУС пачаў у следчым аддзяленні.
Аддаць гэтай прафесіі доўгія гады зможа не кожны – даводзіцца ўвесь час сутыкацца з чалавечым горам, адсутнасцю асабістага часу. Нямногія вытрымліваюць гэта. А вось Анатоль Мікалаевіч застаўся, прыкіпеў душой да калектыву і справы, якой служыў. Як бы ні было цяжка, яго ўтрымлівалі адчуванне патрэбнасці і жывая цікавасць да працы.
Пачатак 90-х быў абумоўлены бурным ростам злачыннасці. Не стаў выключэннем і наш раён. Узбуджалася нямала крымінальных спраў у дачыненні асоб, якія здзяйснялі крадзяжы з магазінаў. Іх фігуранты, вядома, не спяшаліся прызнавацца ў здзейсненым, таму заўсёды патрэбна было сабраць моцную базу доказаў. А калі ў выніку аператыўна-вышукавых мерапрыемстваў станавілася вядома пра нечыя злодзейскія планы, даводзілася разам з супрацоўнікамі аддзялення крымінальнага вышуку нават сядзець у засадзе, прычым неаднойчы. Па словах Анатоля Мікалаевіча, шмат кралі ў тыя часы прадуктаў харчавання. Як з магазінаў, так і з прыватнага сектара.
У той час яшчэ не асабліва пільна кантралявалі пасеў маку, таму часта даводзілася сутыкацца з аматарамі выкарыстаць гэтую расліну ў незаконных мэтах і інш.
Забойствы, рабаванні, дарожна-транспартныя здарэнні… За гады службы Анатоль Мікалаевіч расследаваў мноства розных эпізодаў, злучаных у сотні крымінальных спраў. А пачыналася ўсё з агляду месца здарэння. Ужо на гэтым этапе можна было вызначыць сведак, асобу злачынцы, яго матывы. Вядома, патрэбна было звяртаць увагу на кожную дробязь.
А каб знайсці агульную мову з пацярпелымі, падазраванымі, сведкамі, следчы павінен добра разбірацца ў людзях, быць умелым псіхолагам.
– Важна не проста пакараць чалавека, а тое, каб гэтае пакаранне было справядлівым, каб злачынец ведаў, што яго асудзілі па заслугах, – лічыць ветэран.
